SAXOFONISTEN​
​
JOHN HELLIWELL
John Anthony Helliwell is een Brits klarinettist en saxofonist, voornamelijk bekend vanwege zijn lidmaatschap van de muziekgroep Supertramp. Keith Emerson werd net iets eerder in hetzelfde dorp geboren
Zijn ouders waren amateurmusici en lieten hem piano en blokfluit spelen, zonder enig succes. John vond de collectie jazzplaten interessanter. Hij werd toen gewezen op de klarinet.
Op vijftienjarige leeftijd ging hij klarinet spelen in het plaatselijke symfonieorkest, tevens richtte hij zijn eigen bandje op Todmorden Grammar School 5 (TGS5). Hij heeft dan inmiddels een altsaxofoon gekocht. In 1963 verhuisde hij naar Birmingham om te gaan werken bij (dan) 's lands grootste computerbedrijf ICL in plaats van te gaan studeren aan het Royal College of Music Manchester. Birmingham had toen wel een hevige muziekbeweging (Traffic, Moody Blues en Electric Light Orchestra komen uit Birmingham). Een jaar later zat hij in bandje The Dicemen. De echte “beroepsstart” op muzikaal gebied was zijn toetreden tot The Alan Bown Set in februari 1966, dan nog onder de naam John Anthony. De andere musici kwamen uit The John Berry Seven. In 1968 kwamen die met hun album Outward Bown, Toyland en Storybook bij MGM. Eind dat jaar verscheen "We can help you". Op het album The Alan Bown! was John ook van de partij.
In januari 1970 kreeg Supertramp haar naam, maar Helliwell was daar nog niet bij betrokken. Alleen Rick Davies en Roger Hodgson van de bekende samenstelling zijn al lid. Helliwell zag bij The Alan Bown! Jess Roden vertrekken en vervangen worden door Robert Palmer, die weer plaatsmaakte voor Gordon Neville. Stretching out verscheen in juli 1971; het was het laatste officiële album van The Alan Bown Set. Bassist Andy Brown verlaat The Alan Bown Set en werd vervangen door Dougie Thomson. Aan het einde van The Alan Bown! ging Helliwell spelen op Amerikaanse luchtmachtbases in Duitsland, maar keerde daarvan al vrij snel terug.
In februari 1973 solliciteerde Thomson bij het toenmalige Supertramp vanwege het vertrek van Frank Farrell. Hij stapte nog niet over, maar vlak daarna werd hij door Davies en Hodgson gevraagd. In september 1973 waagde Helliwell een poging bij Supertramp, alhoewel hij officieel nooit gevraagd is. In februari 1974 gaat de band de Trident Studio in om met producent Ken Scott Crime of the Century op te nemen. In juni zijn de opnamen klaar. Supertramp ging op tournee in het Verenigd Koninkrijk (januari-maart 1975) en de Verenigde Staten/Canada (april-augustus 1975). Een afsluitend concert werd gegeven in Reading. De Britse tournee zorgde voor een doorbraak, de Amerikaanse niet. Al in oktober 1975 gaat Supertramp de studio in voor Second Offensive, later omgedoopt tot Crisis? What Crisis?. Plaats van handeling is dan toch al Los Angeles in de VS. Het album werd gepromoot in het VK, de VS/Canada en Europa. Op 12 januari 1976 stond de band in het Concertgebouw in Amsterdam, alvorens verder de wereld rond te trekken met optredens in Japan, Australië en Nieuw-Zeeland. Ondertussen speelde Helliwell nog op het album Bad reputation van Thin Lizzy
Even in the Quietest Moments... bracht een wereldtournee op gang met hondervijftig optredens over de gehele wereld. Supertramp verhuisde naar de VS, vandaar Breakfast in America. Het succesverhaal van Supertramp liet weinig muzikale uitstapjes toe, maar Helliwell speelde mee op Chris de Burghs album Eastern wind in 1980. In 1981 volgde een klein uitstapje naar Ali Thomsons Deception is an art. Successen voor Supertramp zijn blijvend; in 1983 zei Hodgson de band vaarwel met het album Famous Last Words en de bijbehorende tournee. Davies zet Supertramp door met het album Brother Where You Bound. Na Free As a Bird komt Supertramp tot stilstand.
Helliwell verzorgde in 1987 nog een bijdrage aan Pink Floyds A Momentary Lapse of Reason ("Terminal frost"). In 1996 toerde hij met Hodgson, dat werd opgevolgd door livealbum Rites of passage. Later dat jaar gaat ook Supertramp weer op tournee. Helliwell was net weer begonnen aan die studie aan het Royal College of Music Manchester, maar vond live spelen leuker. Daarna werd het weer stil, maar in 2002 volgde Slow motion met bijbehorende tournee. Opnieuw werd het stil. Vanaf dan is Helliwell opa en speelde hij met onder andere Alan Simon. Vervolgens in 2004 werd Crème Anglaise met Mike Hart opgericht met en voor jazzmuziek. Hart speelde sinds Free As a Bird in Supertramp. Ook speelde Helliwell in Sax Assault. In 2010 was er een nieuwe wereldtournee van Supertramp zonder dat daar een studioalbum aan voorafging. In 2012 leverde Helliwell een bijdrage aan het album 'Paintings in Minor Lila' van de Nederlandse pianist Egbert Derix. Helliwell en Derix tourden in 2011, 2012, en 2013 door Nederland en België met het Helliwell/Derix Quintet met gastvocalisten Iain Matthews & Joosje Jochems. Het optreden in 2012 in het Beauforthuis werd door de VPRO-radio uitgezonden.
​
ARNO BORNKAMP
​
De Nederlandse saxofonist Arno Bornkamp (1959) is het voorbeeld van de moderne virtuoos , die zich even goed thuis voelt in het traditionele als in het hedendaagse repertoire. Hij laat zich omschrijven als een lyricus met veel gevoel voor performance.
Bornkamp studeerde aan het Sweelinck Conservatorium te Amsterdam bij Ed Bogaard en sloot in 1986 deze opleiding af met de hoogst mogelijke onderscheiding. Van de vele prijzen die hij behaalde zijn de Zilveren Vriendenkrans van het Concertgebouw en de Nederlandse Muziekprijs het meest vermeldenswaardig. Die stelden hem in staat naar het buitenland te gaan: zo studeerde hij in Frankrijk bij Daniel Deffayet en Jean-Marie Londeix, in Japan bij Ryo Noda en stak hij zijn licht op bij Luciano Berio en Karlheinz Stockhausen.
Sinds zijn solodebuut te Rome in 1982 met het Concertino da Camera van Jacques Ibert speelde hij meer dan 200 concerten met orkesten over de hele wereld, waarbij hij de belangrijkste werken uit het saxofoonrepertoire uitvoerde, alsmede nieuwe aan hem opgedragen saxofoonconcerten zoals het 'Tallahatchie Concerto' van Jacob TV. In het jaar 2009 voegde Bornkamp drie nieuwe saxofoonconcerten toe aan zijn toch al grote repertoire: ‘Trois Danses’ (oorspr. voor hobo) van Frank Martin en de saxofoonconcerten van Joey Roukens en Carlos Michans. Sowieso is Bornkamp een belangrijk pleitbezorger van nieuwe muziek voor saxofoon. Zijn loopbaan wordt gekenmerkt door de nauwe samenwerking met componisten als Martijn Padding, Christian Lauba, Peter van Onna, Otto Ketting, Louis Andriessen, Jacob ter Veldhuis, Wijnand van Klaveren, Perry Goldstein en vele anderen.
Naast zijn solocarrière is Arno Bornkamp een fervent beoefenaar van kamermuziek. Meer dan vijfendertig jaar maakte Bornkamp deel uit van het Aurelia Saxofoonkwartet en zijn duo met pianist Ivo Janssen bestaat al bijna even lang. Hij heeft ook 7 jaar deel uitgemaakt van het Clazz Ensemble, een ensemble, dat opereert op het scheidsvlak van klassieke- en jazzmuziek.
Arno Bornkamps activiteiten (o.a. concerten, festivals en masterclasses) brachten hem in vele landen van Europa, de Verenigde Staten, Japan en Zuid-Amerika. Het voorlopige hoogtepunt van zijn carrière vond echter dichter bij huis plaats: in de zomer van 1996 speelde hij met Ivo Janssen t.g.v. het Prinsengracht Concert te Amsterdam voor een publiek van meer dan vijftienduizend mensen.
De vele CD’s die hij sinds 1990 heeft gemaakt op verschillende labels hebben nationaal en internationaal veel lof geoogst. Een opmerkelijk CD-project op het label Ottavo is het drieluik ‘The Classical Saxophone From A Historical Perpective'. Hierin belicht Bornkamp drie belangrijke periodes uit de saxofoongeschiedenis: de begintijd rond 1850 met voor Adolphe Sax geschreven muziek (‘Adolphe Sax Revisited’), het begin van de 20e eeuw met impressionistische werken (‘Boston-Paris: the Elisa Hall Collection’) en de jaren ’20 en ’30 in Berlijn (‘Metropolis Berlin’). In 2009 is uitgekomen op het label Basta: ‘Buku of Horn: Arno B. plays JacobTV’, een portret van de Nederlandse componist Jacob ter Veldhuis.
Maar zijn meest recente cd-project (samen met pianist Ivo Janssen) bestaat uit een tweeluik van cd’s, gewijd aan transcripties voor saxofoon-piano van de muziek van respectievelijk Claude Debussy en Maurice Ravel.
In 2014 heeft Arno Bornkamp het initiatief genomen tot het Festival SAX14, een groot vierdaags festival gewijd aan de saxofoon t.g.v. het tweehonderdste geboortejaar van Adolphe Sax, de geniale uitvinder van de saxofoon.
Arno Bornkamp is een gerenommeerd docent: hij leidt de klas voor klassieke saxofoon aan het Conservatorium van Amsterdam. In de zomer is hij actief tijdens verschillende masterclasses.
​
​
​
NILS VAN HAFTEN
​
Op negenjarige leeftijd, door het horen van The Pink Panther Theme, begint Nils met saxofoonlessen (1978).
Nils blijkt meer dan gemiddeld aanleg te hebben, en wordt al vroeg geroemd om zijn lyrische toon op de sax.
Tijdens zijn studie aan het Rotterdams Conservatorium (vanaf 1988), maakt hij al gauw deel uit van diverse roemruchte jazzformaties (o.a. The Bob Brookmeyer New Art Orchestra, The Dutch Jazz Orchestra, Peter Ypma plus Eleven), waarmee hij op de grote podia in en buiten Nederland optreedt.
In 1993 wint Nils de solistenprijs The Skymasters Trophy.
Nils speelt dan inmiddels op alle saxen en klarinetten.
In 1994 studeert Nils cum laude af aan het Rotterdams Conservatorium, wederom geroemd om zijn lyrische toon en verteltrant.
Nils is een veelgevraagd solist op alle saxen bij diverse jazzformaties; jaarlijks is hij wel op het North Sea Jazz Festival te horen met een project.
Op tenor is Nils de lyricus en op de bariton sax het anker, het stevige fundament in menig jazzensemble.
Sinds 2015 is Nils dirigent van de West Coast Big Band en Bigband Blast!, met beide bands, heeft hij inmiddels diverse prijzen behaald.
​
“Hij vertelt echt een verhaal…fantastische voordracht…gebruikt niet te veel noten en heeft respect voor de melodie’’.
(juryrapport Skymasters Trophy 1993)
“ a true individual voice”
“…[Nils] has a different way of playing, almost sounding like Stan Getz quite unusual these days and is a very exploratory player”.
(Bob Brookmeyer over Nils van Haften).
​
​
​
LEO VAN OOSTROM
​
LEO VAN OOSTROM studeerde klarinet en saxofoon aan het Koninklijk Conservatorium voor Muziek te Den Haag bij resp. Jolle Huckriede en Adriaan Bosch. Hij ontving bij het eindexamen-saxofoon in 1966 de hoogste onderscheiding (Fock-Medaille).
Van 1960 tot 1970 speelde hij in de Big-Bands van Frans Elsen en Rob Madna, had een eigen Kwintet en vormde een Trio met Dick vd Capellen en John Engels.
Sinds 1969 is hij primaris van Het Nederlands Saxofoon Kwartet en vanaf 1981 Hoofdvakdocent-Saxofoon aan het Koninklijk Conservatorium.
Van 1992 tot 2003 speelde hij Lead-Alt in het Metropole Orkest.
Tegenwoordig speelt hij in formaties met Loek Dikker, Pierre Courbois, Lester Leaps Again, de Beau Hunks, That’s Jazz, Andor’s Jazz Band, de David Kweksilber Big Band, Kwartoet en het Trio Amici.
Verder is hij free-lance medewerker van de Nederlandse Symfonie-orkesten, het ASKO/Schoenberg-Emsemble en het Ives-Ensemble.
Het duo met pianist Wolfgang Watzinger dateert van 1985 en heeft een breed repertoire met oa Franse, Duitse, Amerikaanse en Nederlandse composities van 1857 tot heden.
De combinatie met pianist Eddy van Dijken “SAXOPHOBIA” werd in 1969 geformeerd en heeft als specialiteit het repertoire van de Amerikaanse C-Melody saxofonist Rudy Wiedoeft alsmede historische “demo/concerten” op authentieke saxofoons, van oa Adolphe Sax, uit de periode 1854-1960.
Verder is Leo van Oostrom een fervent saxofoon verzamelaar en een kenner op het gebied van saxofoons en alles wat daar mee samenhangt. Onlangs publiceerde hij zijn boek 100 + 1 saxen waarin zijn hele verzameling en zijn kennis op een prachtige manier zijn samengebracht.
​
​
​
LARS NIEDERSTRASSER
​
LARS NIEDERSTRASSER studeerde bij Arno Bornkamp aan het Conservatorium van Amsterdam en via een Erasmus-uitwisseling aan het Conservatoire Nationale Supérieure de Musique de Paris bij Claude Delangle.
Bij het Duitse jeugdconcours “Jugend musiziert” won hij acht eerste prijzen en in 2004 debuteerde hij als SOLIST met het Saxofoonconcert van Glazunov met de Bochumer Symphoniker. Verder soleerde hij in werken van Tomasi, Milhaud, Waxman en Glass onder andere met het Braunschweiger Staatsorchester en de NDR Radiophilharmonie.
Hij is laureaat van de Deutsche Musikwettbewerb en gaf in het seizoen 2010-2011 concerten door heel Duitsland met het Trio von Radowitz / Niederstrasser / Stadler.
Lars is sopraansaxofonist in het BERLAGE SAXOPHONE QUARTET.
In 2011 werd het kwartet laureaat bij zowel de Deutsche Musikwettbewerb als bij het Vriendenkransconcours/het Debuut, wat resulteerde in uitnodigingen van de grote Nederlandse concertzalen en meer dan dertig concerten in Duitsland in de serie “Konzerte junger Künstler”. Zij wonnen de Dutch Classical Talent Award en de prestigieuse Kersjes Prijs. Begin 2014 verscheen hun debuut-CD SaxoFOLK bij het Duitse label MDG in 2017 gevolgd door In search of freedom met violiste Vineta Sareika.
Met het Duitse saxofoon-ensemble SELMER SAXHARMONIC, waarin hij bassaxofoon speelt, heeft Lars een CD opgenomen, die in 2010 een “ECHO Klassik” won.
Van 2007-2011 speelde Lars in het Schleswig Holstein Festival Orchestra onder leiding van Ivan Fischer en Christoph Eschenbach. Verder remplaceerde hij bij onder anderen het Koninklijk Concertgebouworkest, Het Radio Filharmonisch ORKEST en de Essener Philharmoniker.
Hij speelde CONCERT-TOURNEES door heel Europa, in Japan en de Verenigde Staten en maakte RADIO-OPNAMES bij onder anderen Radio 4, Deutschlandfunk (Duitsland) en de ORF (Oostenrijk).
​
​
​
​
